Pal voor mijn huis ligt een klein park. Een stukje groen ingeklemd tussen de huizenblokken, pakweg 5 blokken lang en een blok breed. Ik noem het altijd liefhebbend ‘mijn postzegelpark’, al is het voor die term natuurlijk weer veel te groot. Er staan mooie statige bomen, er loopt een kronkelend stroompje door met een even kronkelend paadje ernaast, her en der ligt een grasveld.

“Ssst…!”

Er zijn van die plekken waar een verhaal bij hoort dat je je leven lang bij blijft… 

Er zijn van die plaatsen op de wereld waar je de geschiedenis bijna kunt vóelen. Alsof het verhaal over wat hier ooit gebeurde opgeslagen ligt in de stenen van het pad waarop je loopt, opgezogen is door de wortels van de bomen die hier groeien. Ik weet nog dat ik voor het eerst in Rome was, en daar het Forum Romanum op liep. In eerste instantie zag ik niet zo veel. Hopen oude stenen, die er een beetje lukraak leken te zijn neergeploft. Maar toen pakte ik de kaart uit de reisgids erbij, en ontdekte de oude patronen; welk gebouw stond ooit waar, en wat is daar eigenlijk nog van over. En toen stond ik daar, op een eeuwenoude straathoek, te staren naar een paar versleten tegels.